How the earth, and the sun, and the moon, and the sky that is

common to all, and the Milky Way, and the outermost Olympos,

and the burning might of the stars

arose.1

PARMENIDES OF ELEA, ON NATURE IX

 

The artistic dialogue between Lia Lapithi and Nicos Kouroussis is an attempt to investigate the overarching ideas of pre-Socratic philosophers Herakleitos and Parmenides, and is focused on creation. In light of the correlation Gaia2 / creation / woman - all key reference points for Lapithi - it attempts to update philosophical thought into the current times.

 

A restless spirit, just like Nicos Kouroussis, Lia Lapithi attempts all kinds of experimentations, involving herself essentially and substantially in the completion of a work, experiencing every single moment of its creation. Without hesitations or prejudices, she conveys ideas and opinions that concern modern man, often through searching or even retracting past memories. An artist of female form, in this effort the “in-carnation”, whether literal or figurative, aims at the creation of new work. The reconstruction of the shape earth/woman, via a modern process - recorded electronically - functions on multiple levels.

 

The artist’s participation in the realisation of the sculpture reveals an experiential ritual, with interesting
visual and educational aspects. Along the way, the pieces from the moulds create a separate work, which turns the process itself, in the transitional stage, into a distinct yet complete work. Dismembered parts, referring to a different pictorial dimension, transform, as indicated by Andri Michael, “into a double manifesto, where the personal meets the universal”.3 Human body parts measure time, history, form, modern truth which burden the body with guilt; acquiring projections with implications. Are these real limbs or reconstructions of real body parts? Is this a cry or is it despair? It it yet another act of protest or the remnants of a military conflict? What is most important, is that they carry a personal emotional load.

 

The ritual culminates in the revelation of a complete sculpture, in the second room. The woman / earth, the ancient archetype that contains the representations of the feminine aspect of philosophical reflection, stimulates and incarnates the cosmos. In modern philosophical thought, she meets with eco-feminism, a movement which
directly links ecology with feminist principles. On a visual level, she coincides with the woman who perpetuates
history, through art, modern thought and culture. In everyday life, she symbolises the woman next door, the woman of the world!

 

 

 

1    K. Voudouris, Presocratic philosophy, Athens 1978, p. 112

 

2    Primary Goddess of Greek Mythology

 

3 Andri Michail, Exhibition catalogue “Body”, Evagoras Lanitis Centre, Limassol, 16/6 – 31/7/2010, pp. 56 - 59

 

 

 

Ο εικαστικός διάλογος της Λίας Λαπίθη με τον Νίκο Κουρούσιη συνιστά προσπάθεια διερεύνησης των πρωταρχικών ιδεών των προσωκρατικών φιλοσόφων Ηράκλειτου και Παρμενίδη και είναι επικεντρωμένος στη δημιουργία. Με γνώμονα το συσχετισμό Γαία[1] / δημιουργία / γυναίκα –σημεία αναφοράς για τη Λαπίθη– επιχειρείται η επικαιροποίηση της φιλοσοφικής σκέψης.

Ανήσυχο πνεύμα η Λία Λαπίθη, όπως άλλωστε και ο Ν. Κουρούσιης, επιχειρεί παντός είδους πειραματισμούς. Συμμετέχοντας ουσιαστικά στην ολοκλήρωση ενός έργου, βιώνει την κάθε στιγμή δημιουργίας του. Χωρίς ενδοιασμούς ή προκαταλήψεις, μεταφέρει ιδέες και απόψεις που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο, συχνά ερευνώντας ή και ανασύροντας μνήμες από το παρελθόν. Στην προσπάθεια αυτή, η «ενσάρκωση» –κυριολεκτική και μη– από την εικαστικό της γυναικείας μορφής στοχεύει στο καινόν έργο. Η ανάπλαση του σχήματος γη / γυνή, μέσα από μια σύγχρονη διαδικασία –καταγραμμένη ηλεκτρονικά– λειτουργεί πολλαπλά.

Η συμμετοχή της εικαστικού στην υλοποίηση του γλυπτού μάς αποκαλύπτει μια βιωματική τελετουργία, που αποκτά ενδιαφέρουσες διαστάσεις όχι μόνο εικαστικές αλλά και (εκ)παιδευτικές. Στην πορεία, τα κομμάτια από τα καλούπια, αναρτημένα, συνθέτουν ένα ξεχωριστό έργο, που μετατρέπει τη διαδικασία, στο μεταβατικό της στάδιο, σ’ ένα ξεχωριστό αλλά ολοκληρωμένο έργο. Τα κομματιασμένα μέλη, που παραπέμπουν σε μια διαφορετική εικονογραφική διάσταση, μετατρέπονται, όπως αναφέρει η Άντρη Μιχαήλ, «σε διπλό μανιφέστο, όπου το προσωπικό συναντά το πανανθρώπινο»[2]. Τα ανθρώπινα μέλη μετρούν το χρόνο, την ιστορία, τη μορφή, τη σύγχρονη αλήθεια που φορτώνει το σώμα ενοχές· αποκτούν προεκτάσεις που λειτουργούν συνένοχα. Είναι όντως μέλη του σώματος ή η μετάπλαση αληθινών μελών του σώματος; Κραυγή ή απόγνωση; Είναι μια ακόμη πράξη διαμαρτυρίας ή τα απομεινάρια μιας πολεμικής σύρραξης; Το σημαντικότερο είναι ότι κουβαλούν ένα προσωπικό συναισθηματικό φορτίο.

Το τελετουργικό κορυφώνεται μέσα από την αποκάλυψη ενός ολοκληρωμένου γλυπτού, στη δεύτερη αίθουσα. Η γυνή / γαία, το πανάρχαιο αρχέτυπο που εμπεριέχει τις αναπαραστάσεις της θηλυκής διάστασης του φιλοσοφικού στοχασμού, διεγείρει  και εν-σαρκώνει το σύμπαν. Στη σύγχρονη  φιλοσοφική σκέψη συναντά   τον  οικοφεμινισμό, κίνημα που συνδέει άμεσα  την  οικολογία με τις φεμινιστικές αρχές. Σε εικαστικό επίπεδο ταυτίζεται με  τη γυναίκα που διαιωνίζει  την ιστορία, μέσα από  τη σύγχρονη σκέψη- τέχνη –  και  κουλτούρα. Στην καθημερινότητα συμβολίζει τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, τη γυναίκα του κόσμου!  

 

Δρ. Τώνια Λοίζου

Ιστορικός Τέχνης


 

[1] Πρωταρχική θεότητα της ελληνικής μυθολογίας.

[1] Άντρη Μιχαήλ κ.ά., Κατάλογος έκθεσης «Το σώμα», Κέντρο Ευαγόρα και Κάθλην Λανίτη, Λεμεσός, 16 Ιουνίου-31 Ιουλίου2010, σσ. 56-59.